Mijn Fotoboek

Mijn eerste kennismaking met Indonesië dateert van 1996. Indonesië veroverde direct mijn hart en voelde als een tweede liefde. Enkele schilderijen die ik al eerder n.a.v. fotomateriaal had gemaakt nam ik in mijn bagage mee. Dit werd bijzonder enthousiast ontvangen en vormde een aanmoediging en de aanleiding voor een tentoonstelling in Jakarta in 1997 in de club van bankdirecteuren in het gebouw van de Niaca Bank.

Toch begon mijn kennismaking op Bali. De vriendelijke bevolking en de ontspannen sfeer werkten als een weldadig bad. De rust van de rijstvelden, plotseling opduikende ceremonies van rijen prachtig geklede mannen en vrouwen, markten, ploegende buffels op de sawahs, alles was van een onvergetelijke en inspirerende schoonheid.

Gewoonlijk zijn wij al vroeg op weg om de mensen op de sawahs te treffen die werken in de rijstbouw.
Sommigen verzorgen de aanplant, anderen bewerken de velden met karbouwen of slaan de rijstkorrels uit de rijpe halmen op houten borden.

Op Java worden wij altijd vergezeld door onze vriend Bambang Sanyoto. Die vriendschap dateert al vanaf 1997 toen hij voor de toeristensector jaarlijks naar de Pasar Malam Besar in Den Haag kwam en waar wij als ‘buren’ onze Galeriestand hadden. Behalve dat hij leiding gaf in de hotelsector en goed ingevoerd is in het toerisme is Bambang ook een kenner van de Javaanse cultuur, heeft uitstekende connecties met de pers en met leden van de Kraton van Jogjakarta. Hij weet deuren te openen die voor velen gesloten blijven.
Als geen ander kent hij plaatsen waar nog authentieke markten zijn of bijzondere batikwerkplaatsen.

Op één van onze tochten ontmoetten wij mevrouw Ir. Etty Soeliantoro bij een van haar projecten. Het is de batikwerkplaats van Bantul met een kenmerkende blauw met bruine batikprint. Een unieke en traditionele werkwijze die op het punt stond te verdwijnen maar door haar inspanning nieuw leven is ingeblazen. Zij sprak ons in prachtig Nederlands toe en ontving ons met een heerlijke lunch.
Later nodigde zij ons gastvrij uit in haar prachtig gerestaureerde koloniale huis te Jogjakarta te midden van andere kunstenaars, architecten en een bekend modeontwerper. Een bijzondere avond in de tropische setting van een authentiek koloniaal decor.

Door de connecties van Bambang met de Kraton van Jogjakarta kunnen wij een kijkje achter de schermen nemen met de dansers en de batikvrouwen van de traditionele hofsarongs.
Bij welhaast alle optredens mag ik een bezoekje achter de schermen brengen maar in de Kraton is dat heel uitzonderlijk.
Het is dus een groot voorrecht en ik maak daar kennis met één van de topeng-dansers die ik later zal afbeelden op een groot schilderij. Zo geamuseerd als wij op dat moment spreken, zo geconcentreerd gaat hij later op in zijn dans.

Al generaties lang wordt de vloeibare was op dezelfde wijze opgebracht in hetzelfde tempo en met dezelfde ijver. Slechts wanneer de Sultan en zijn hovelingen zich op hoogtijdagen publiekelijk vertonen in hun kostbare gewaden wordt hun werk gezien. Dat is de stille beloning van al hun werk.

Een van de onderwerpen die altijd terugkeren in mijn schilderijen en door kopers van mijn schilderijen graag gezien wordt zijn de levendige pasartaferelen.
Hier zijn het gewone leven en de traditie verweven. Natuurlijke materialen, de kleur van vruchten en groenten en dagelijkse voorwerpen die al eeuwenlang in gebruik zijn. Het is van een vitaliteit en vanzelfsprekendheid die altijd weer nostalgische gedachten oproepen.
Bambang weet ons telkens weer te verrassen met bijzondere pasars ver buiten de grote stad.
De ongedwongen sfeer, de authentieke situering en de lokale producten zijn altijd een feest om te zien, er rond te lopen en de beelden op te slaan.
Helaas zal ook hier eens de verstedelijking toeslaan en langzaam het vertrouwde beeld verdwijnen.

In Semarang begeven we ons door stegen en straatjes op weg naar de plek waar nog op authentieke wijze batik wordt gemaakt.
Behulpzame mensen die niets te veel was om de hele boel naar buiten te sjouwen zodat we daar goede beelden van hen konden maken. Wij waren ze heel dankbaar en het afscheid was heel ontroerend.

Onze wagen stopt weer voor het hotel.
Reizen in Indonesië is opwindend maar vermoeiend omdat we lange dagen onderweg zijn.
En wat heerlijk om dan weer terug te keren in ons hotel. Het Phoenix hotel is in een relaxte koloniale stijl opgetrokken waar het geriefelijk toeven is. Heerlijk om dan het sawahstof van je schoenen te vegen, een verfrissende douche te nemen en weer verkwikt aan te schuiven voor het diner.
We praten nog lang na over de gebeurtenissen van die dag en bekijken de beelden die we hebben gemaakt. In gedachten zien we al enige schilderijen vorm krijgen en heimelijk kijken we alweer uit naar het avontuur van morgen…………

Terug in Nederland maakte ik uit alle foto’s en tekeningen een selectie en trok mij terug in mijn atelier. Ik voegde mijn indrukken samen tot composities als basis voor mijn schilderijen.
Deze waren vervolgens te zien op het grootste evenement buiten Indonesië, de Tong Tong Fair in Den Haag maar ook op andere locaties.
Nederland heeft een zeer grote groep Indonesische Nederlanders die een emotionele band onderhouden met het land van hun herkomst en het culturele erfgoed enthousiast in stand houden met uitstekende muziek en dansgroepen. De Indische rijsttafel is beroemd in Nederland!

Tijdens mijn exposities op de Indonesische Ambassade is een goede relatie ontstaan. Opeenvolgende Ambassadeurs hebben werk van mij gekocht en de feestelijke openingen verricht van mijn exposities in Musea in Nederland.